Δρόμε μου,
στὰ νῶτα μου Νοιώθω τὴν ἀ
νάσα σου
Πάψε να τρέχεις
Σ’ ἔκλαψα ἐγὼ
Σὲ πότισα […]
Χρόνε μου δίκοπε
στάχυ σου ἐγώ […]
…σιωπή μου Πάντοτε
λέξεις μου ποὺ
βροντήσατε τ’ ἀνήμερο πηγάδι
Σιωπή μου
Ἐ σὺ
μὲ
τέντωσες στὰ μη-
[-κη]
της
ἀγάπης
ἀαγάπη μου
ποτέ
δὲ μὲ χρειάστηκες
κι ἄς εἶχες τὸ ἀντικλείδι
..μα [σω..] σῶμα μου σὲ
Σπλαχνίστηκα
καὶ σ’ ἔχτισα στὴν πέτρα
γι αὐτὸ κι ἐσύ
Σὰν
τὰ πουλιὰ ὅπου
βραχεῖς ἀνθίζεις
δέρμα μου ποὺ
μὲ πόνεσες
στὰ τρίσβαθα τοῦ πόνου
σὲ ἔσκαψα πολλές φορὲς
νὰ βγεῖ
στὸ φῶς ἡ ῥίζα σου
μὰ
πάντα ἀναγεννιόσουν
ψυχή μου, ποῦ;
ὅπου φυσοῦν τὰ χέρια μου;
ἢ-μήπως-
ὅπου ἀκούγονται οἱ ἄκρες τῶν μαλλιῶν σου;
Σῶμα
μου
σ’ ἄναψα κερί
νὰ φέγγεις μέσ’ στὴ νύχτα
νὰ σὲ τρομάζουν τὰ σκυλιὰ
νὰ σκιάζονται οἱ τύψεις
……………………………….
ἀπομεσήμερο ἀλύχτησες
τὴ μνήμη μου
κι ἀνέσυρα ἀπὸ
τὴν κάπνα σου
τὸ [βροντερὸ]
ὄνομάμου
μυρίζοντας
τιμαριώτης εἶμαι τῆς ἄμμου
ποὺ μ’ ἔγραψε κάποτε
…
«Πάρε Ζωή τὶς μέρες μου
Καὶ δός μου τὶς δικές σου
ὁ Ἀγριεύοντας καιρός
ἦρθε
νὰ σ’ ἀνταμώσει»
πάψε ἐσύ, Δρόμε (μου;)
πά
ψψ..
ε!
