«Με κοιτάς
και κρεμάς
όλη σου κι όλη τη ζωή
πάνω στου στήθους την κορφή
που αναβρύζει το δριμύ νερό
κι όπως σε βρέχει πνίγεσαι και
στου πνιγμού σου την παραφορά
χαμένος με κρατάς να μη με χάσεις κι εγώ
σου λέω τραγουδάκια του πνιγμού
για το ποτάμι που άδειασες κι από
τα μάτια ξέρασες κι από
μεινε ο πυρήνας σου
στεγνός∙ «νάνι, το παιδί μου, νάνι
που βουτάει στ’ ανοιχτά
κι η στεριά το χάνει»
κι όσο στεγνώνεις κι όσο αδειάζεις και
αφήνεις με
τόσο φωνάζεις με στα σκοτεινά
και πίσω πάλι μου ζητάς
εκείνο το ποτάμι του πνιγμού που τώρα στέγνωσε και
στα ρηχά σε ξέρασε
ώσπου άφωνος και άνυδρος
στις κορυφές γαντζώνεσαι μα
και στις άκρες πιάνεσαι
ψελλίζοντάς με σα να θες
απ’ τον πυρήνα πάλι σου
ν’ αδειάσει του πνιγμού
το αρμυρό ποτάμι»