Τώρα που νύχτωσε
του μάρμαρου η λευκότης με καλεί
ίσια στο δρόμο απάνω του φωτός να περπατήσω
στην κλειδωμένη κάμαρη
οπου’ χα χρόνια φυλακίσει
δυο χέρια τορνευτά
στα αυλάκια της ανάγκης
ταιριασμένα
δυο πόδια αήττητα
γραμμένα με ακρίβεια κεραυνού
στου αναπόδραστου έρωτα
το εξαίσιο σχήμα
ένα αθώο κεφάλι
της σιωπής
που αναμένει της υπόσχεσης
το σώμα ν’ ακουμπήσει
μιας λαχτάρας τη γυμνή σκιά
που σπαρταράει το ψάρι της ανάγκης
τώρα που νύχτωσε
φωτίσανε τα αγάλματα
της φυλακής
και σαν δρεπάνι αμείλικτο
το ερωτηματικό κρεμάσανε
στο ακαριαίο τώρα